woooooooojoooooooooooo!!!

Huilend liep ik over straat. Ik had een spoor van tranen achtergelaten vanaf Cancun airport tot aan Isla Mujeres, een prachtig eilandje voor de kust van Mexico. Maar met mijn ogen vol waterlanders kreeg ik daar weinig van mee. Het was eerste kerstdag en Ik had net Rikkert uitgezwaaid op het vliegveld, want hij ging alweer terug naar huis. Ik dacht dat ik mijn tranen redelijk goed verborgen hield achter mijn zonnebril, maar dat bleek niet zo te zijn. 'Oeh lacrimas', tranen....Een man van middelbare leeftijd keek me verbaasd aan. 'Feliz Navidad!' Riep hij me na in een poging me beter te doen voelen. Poging mislukt, de tranen gingen nu alleen nog maar harder lopen. Ik wist van tevoren dat dit moment lastig zou worden, maar ook dat ik later weer vrolijk alleen verder zou reizen . Maar het was nog niet later, het was vandaag. En vandaag voelde ik me k*t. 

Het was ook een hele omschakeling. We waren inmiddels nu vijf weken samen aan het reizen en hadden samen hele vette dingen gezien. Ook de reis door Mexico was super geweest. We begonnen in Cancun waar we getrakteerd werden op een kamer met uitzicht op zee en een infinitypool! Daarna trokken we naar het oosten van Yucatan en bezochten een klein koloniaal stadje: Valladollid. Vanaf daar maakten we dagtochten naar de beroemde Maya ruines van Chitzen Itza en de cenotes: ondergrondse, tropische waterbronnen in grotten waar je vaak ook in kan zwemmen. 

Chitzen Itza was indrukwekkend en onbewust van een uur tijdsverschil, belandden we daar per ongeluk precies bij openingstijd van het park (in onze taal: eigenlijk veel te vroeg) en hadden we de ruinies nog redelijk voor ons zelf. Later op dag veranderde het namelijk in een soort pretpark compleet met geklap, geroep en zwermen mensen die zich verdringen voor de ruines. Dat was onze cue, tijd om te gaan. De cenotes bezochten we per fiets. Geef een Hollander een fiets, en hij is gelukkig :-). Het was heel tof om de 'fietspaden' van Mexico te verkennen (een zandpaadje met stenen en kuilen langs de snelweg) en per fiets het stadje en de omgeving te zien. Fijne bijkomstigheid was dat we ons, na de oververhitte fietstocht, konden afkoelen in de cenotes. Dat is ook een hele bijzondere ervaring. Je daalt af in een grot en het wordt steeds smaller en donkerder, waardoor je de traptreden (uitgehakt uit hetzelfde gesteente) op het einde op de tast met je tenen moet vinden. Soms hangen er wat lianen bij om je aan vast te klampen. Eenmaal beneden openbaart zich een onverwacht grote ruimte, vaak verlicht door een aantal zonnestralen die de grot bereiken door een spaarzaam gat helemaal bovenin de grot. Er is een waterpoel met blauw, kristalhelder water waar je de vissen in kunt zien zwemmen. Soms wordt de grot versierd met kunstmatige rustgevende muziek, maar het mooiste zijn de cenotes zonder opsmuk. Daar waar je het water van bovenaf in het water hoort druppen en daar waar je de vleermuizen hoort fladderen.

Helemaal tot rust gekomen, reisden we verder naar Merida. Een grote koloniale stad waar ze op zondag de wegen afzetten en waar heel Merida op de fiets klimt en gezellig met zijn allen door de stad gaat fietsen. Hele families op bierfietsen (zonder bier) komen voorbij en overal zijn gratis fietsen te leen. Wederom, als Hollanders een paradijs op aarde. Na Merida misten we de kust een beetje en besloten we te gaan snorkelen in Isla Cozumel en het strand te bezoeken in Tulum.

Tulum is echt prachtig! Hier worden alle foto's uit de reisboeken geschoten en hier worden vast de allerheetste video's en shoots gemaakt. Parelwit strand, palmbomen, azuurblauwe zee. En dit alles was slechts op zes stappen van onze slaapplek.we hadden onszelf nameljik getrakteerd op een hutje op het strand.. Het was echt fantastisch om de zee te horen als je in bed ligt en s'ochtends wakker te worden en dan met je slaaphoofd te zee als uitzicht te hebben. Ook savonds was het prachtig, de sterren zijn zo helder daar! We hebben dit even goed bekeken onder het genot van de fles wijn die we gescoord hadden tijdens onze winetasting in de USA en die ternauwernood de douane in Cancun had overleefd.

En na Tulum waren we helaas weer onderweg naar het vliegveld. We hebben kerst gevierd in Playa del Carmen en onder de kerstplaylist een willekeurige plant in onze hotelkamer opgetuigd tot kerstboom. Maar toen was het moment nog echt aangebroken dat ik Rikkert uitzwaaide op het vliegveld. Hij ging terug naar NL en ik verder naar Isla Mujeres.  Na een aantal huilbuien ging het de volgende dag weer ok en heb ik de prachtige stranden van dit eilandje verkend. Ik had eigenlijk nog geen genoeg van de kust en zonder reisschema was ik vrij om te gaan waar ik wilde. Tijdens wat rondsurfen op internet (in de trant van 'best beaches central america' denk ik) botste ik op een verhaal over een zeiltocht in Belize. Het verhaal klonk fantastisch en ik wilde nog wat eilanden verkennen dus de keuze was redelijk snel gemaakt. Next destination: Belize!

De zeiltocht vertrok vanaf Caye Caulker, een eilandje voor de kust van Belize en ik kon daar vanaf Mexico ook heen met de boot. Een grensovergang over het water was ook interessant om mee te maken, maar lang stressen kon ik niet. Eenmaal door de douane van Belize kwam de reggaemuziek me al tegemoet. Hoe vet was dit! Ik had me amper ingelezen in Belize en ik wist niet dat dit gedeelte zo reggea was. Op Caye Caulker werd dit alleen maar meer. De Caribbean was all over the place! Reggae, Reggaeton, Rastafari, kreeften op gril, iedereen had dreadlocks, Garifuna invloeden met veel trommels, en iedereen praatte zoals Rihanna (yo Garl!). Toen ik de snorkel tour agency : Unda da Wata zag was ik helemaal om.Wat een fantastisch eiland! En ik vierde hier oud en nieuw! Met een fijne mix van locals en toeristen verwelkomden we het nieuwe jaar met veel schuddende billen, voetjes in het zand en vuurwerk boven de oceaan. Oh ja en de volgende dag begon ik aan die prachtige zeiltocht! (Mensen met jaloezie die dit toch lezen, nu stoppen)

De zeiltocht was echt supermooi! We vaarden in een zeilboot over de turquoise oceaan naar allemaal afgelegen eilanden. De ene nog prachtiger dan de andere! En hier sliepen we dan ook nog op. Op deze onbewoonde eilanden was niets anders dan strand, palmbomen, hangmatten en een aantal schattige tropische hutjes waar we konden slapen, douchen en eten. Zodra we onze boot aanmeerden, maakte onze kok de vis klaar die we tijdens het zeilen hadden gevangen en als wij dan uitgesnorkeld waren hadden we de meest lekkere en verse vis die ik ooit had geproefd (ik heb nog steeds hele fijne dromen van de ceviche). En op de boot zelf was het ook een feestje. Er was zon, er was wederom reggae muziek, er waren leuke mensen (crew en groep) en o-ver-al waar ik keek zag ik om me heen knalblauw water en tropische eilanden. Dit was het, dit was waarvoor ik het deed, waarom ik op reis wilde. De vrijheid hebben om deze spontane beslissingen te nemen die voor tot deze supermooie momenten leiden. Ik had nog wel weken zo door kunnn varen maar na drie dagen kwam er weer vasteland in zicht. We werden afgezet in Dangriga, een kleiner, funky vissersdorpje van Belize. En ik had een redelijke cultuurshock. Ik had tot nu toe alleen nog maar de eilanden gezien van Belize. Maar dit voelde direct anders, het was rauwer, armer, echter. En hoewel ik probeer om ook wat off the beaten track te reizen en wat niet- toeristische dingen van het land te zien, voelde ik me hier niet echt prettig. Ik besloot weer terug omhoog te reizen en iets anders dan de kust op te zoeken (hoewel ik nog maanden langs de kust zou kunnen reizen). Maar er is hier zoveel meer. Na wat uren puffen boven de lonely planet, had ik de volgende plek uitgezocht. Ik ging naar Flores, Guatemala. Via Belize City (waar de geweren, hoge hekken met prikkeldraad en de criminaliteit het straatbeeld bepalen) was ik twee dagen later al in Flores. Een klein kleurrijk stadje gelegen op een eiland temidden van een groot meer. Mijn avontuur in Guatemala was begonnen!