Groetjes uit....Colombia!

27 januari 2017 - Bogotá, Colombia


Jaaaaa, ik zit er! Ik zit in Colombia! Toch gedaan, toch het vliegtuig gepakt en Syl opgezocht :-).
We zijn net terug van een paar dagen Cartagena en dat is pas het begin van het vele moois dat Colombia te bieden heeft. 
Maar stiekem komt het einde van deze reis al in zicht... De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen en drie weken geleden zat ik nog in de bus naar Guatamala.


Guatemala..het land van de vulkanen, het mooiste meer ter wereld, de vriendelijkste mensen en de kleurrijke chickenbus. Maar ook het land van Guatemala City, bendes en gevaarlijke wegen. Sommige reizigers blijven maanden in dit land hangen, anderen lopen er een voedselvegiftiging op en vertrekken zo snel mogelijk weer. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest verwachten.
 Mijn eerste bestemming in dit land was Flores, een klein stadje op een eilandje in een meer dat met een smalle brug is verbonden met de rest van het land. En welbekend in de gringo-wereld. Waar ik in Belize vaak de enige blanke was in de bus, de supermarkt en op straat werd ik hier omringd door medebackpackers. Een paar keer knipperen verder en ik zag felgekleurde huisjes, schattige straatjes en een prachtige zonsondergang. Flores staat daarnaast bekend als goede uitvalsbasis voor Tikal (maya-ruines in de jungle) dus dat was het volgende plan. Ik overnachtte in de jungle zodat ik de sunrise tour kon doen. De reviews klonken veelbelovenend: 'prachtige zonsopgang boven de ruinies!' , 'een spirituele ervaring!', 'je hoort de jungle ontwaken", "once in a lifetime experience!'..
Ja, achteraf zeg je: dat kon natuurlijk eigenlijk alleen nog maar tegenvallen... 


Het begon al goed toen ik middenin de nacht (03:00 uur, en dan ben ik niet op mijn best) opstond en de weg moest vinden naar de gids. 'Hier verzamelen' zei hij de dag eerder en wees naar een wit hokje bij een boom middenop het zandpad. Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Overdag was het makkelijk te vinden, twee minuten lopen van mijn hutje. Maar het was nu pikkedonker, ik zag echt geen hand voor ogen en mijn zaklamp bleek toch meer bedoeld als leeslampje. Ik kon ermee voorkomen dat ik tegen een boom opliep en met mijn voeten wist ik op de tast het zandpad van het gras te onderscheiden. Zo liep ik een tijdje op het zandpad maar met mijn ontzettend goede postduiveninstinct liep ik de verkeerde kant op. Die conclusie trok ik toen ik na tien minuten tegen een hek opliep, iets wat ik overdag niet was tegengekomen. Ondertussen hoorde ik de geluiden van apen, krekels en ander ondefinieerbaar gekraak. Het idee dat er ook puma's en slangen in de jungle leefden, maakte me niet veel relaxter. Maar ik was op dat moment meer pissig dan angstig. Pissig op mezelf dat ik perse die sunrise tour moest doen en niet zoals normale mensen de ruinies gewoon overdag kon bewonderen. En dat ik daarom nu middenin de nacht in de duisternis in de Guatemalaanse jungle verdwaald was. Na vijf minuten bozig doorstappen zag ik een kaars in de verte. Mijn gids! Dolblij haastte ik me naar het lichtje. Daar aangekomen was de beloofde engelssprekende gids nergens te bekennen, ik zou de tour gaan doen met een spaans sprekende gids. Oh ok, ik was allang blij dat ik de gids gevonden had. Daarna zei hij; wacht hier, ik ga de andere mensen bij hun hutje ophalen. 'Wat'?! Sinds wanneer bestond die service? Vervolgens stond ik weer tien minuten alleen in de jungle. 


Daarna gingen we dan toch echt op pad. Ik verstond de helft van de verhalen over de oude Maya stad in de jungle, de andere helft fantaseerde ik erbij. Het was indrukwekkend om de ruinies in het donker met enkel een zaklamp te bewonderen. Ze deden daardoor nog grootser aan. Om de sunrise te bekijken, moesten we de hoogste tempel in de jungle beklimmen en daar wachten tot de zon opkwam. Een rode, gloeiende bol zou de contouren van de hoogste tempels boven de boomtoppen tonen en brulapen zouden een ochtendshow opvoeren bij de eerste zonnestralen. Nu was het in Tikal exceptioneel koud (15 graden). Ik vond het tamelijk overdreven toen de gids met zijn winterjas aankwam, maar toen ik een uur in de wind zat te wachten boven de boomtoppen begreep ik het iets beter. Ik deed mijn uiterste best om tot spirituele inzichten te komen en het een magische ervaring te laten worden, maar dat mislukte. Ik had het koud, het was bewolkt dus de zon was niet te zien en de ochtendshow van de brulapen die ons beloofd was bleef door diezelfde kou uit. Ik vond Tikal hartstikke mooi, maar toch op z'n mooiste overdag. 


Na Flores en Tikal ging ik met een nachtbus naar Antigua, een koloniaal stadje temidden van vulkanen op 2 uur rijden van Guatemala City. De grootse, dreigende vulkaantoppen vormden een schril contrast met de schattige, felgekleurde huisjes en smalle straatjes van Antigua. Ook liepen er veel vrouwen in traditionele felgekleurde jurken die fruit en kleding verkochten.
Een van de vulkanen rondom Antigua was actief, waardoor je om het kwartier een aswolk uit krater zag opstijgen. Ik was al gewaarschuwd door iemand die de dag daarvoor heel Antigua had gealarmeerd toen hij bij het zien van de rook in paniek door de straten van Antigua was gaan rennen terwijl hij schreewde: 'eruption, vulcano eruption!!' De mensen in het stadje hadden hem uitgelachen, dat was dus normaal hier. 
Antigua was heel leuk. Het was een mooie combinatie van cultuur en natuur. S'ochtends spaanse les en s'middags een vulkaan beklimmen? Kan hier. En dat was mijn maandag. De dag daarvoor bestond uit een tour bij een lokale koffieplantage voor echte koffie uit Guatemala en s'avonds een salsa-les. Maar het meest indrukwekkende van Antigua was op de avond toen ik op het dakterras naar de sterren zat te kijken. De vulkaan El Fuego vertoonde weer haar activiteit, maar in plaats van de aspufjes overdag knalden er nu een hele bol rode lava uit de vulkaan. Wooooooooow! Ik had zoiets nog nooit gezien. De rode bol werd vanuit de krater omhoog geduwd in de zwarte nacht waarna hij spectaculair uit elkaar spatte en de rode slierten lava langs de vulkaan naar beneden kropen. Echt heel indrukwekkend.. daar was mijn spirituele ervaring :-). 


Ik had nog wel langer in Antigua kunnen blijven, maar ik trok verder naar Lake Atitlan. Een heel groot meer, omgeven door allemaal vulkanen en waar je je makkelijk een paar weken kan vermaken met het bezoeken van alle verschillende dorpjes die zich aan het meer gevestigd hebben. Ik ging er een paar dagen heen en op de weg er naartoe zag ik het authentieke Guatemala. De busrit door de bergen voerde ons langs het echte Guatemala, oude kleine dorpjes waar nog geen toerist was geweest. Mensen verkochten fruit, autobanden of waren bezig op het land, kinderen speelden in de rivier en de mand op het hoofd van de vrouwen is een multifunctionele tas om spullen van plek A naar plek B te dragen. Het meer zelf was supermooi. Op het water drijft her en der een vissersbootje en de vulkanen weerspiegelen in het gladde wateroppervlak. Als de zon op ondergaat wordt het meer helemaal een ansichtkaart. Je kan met een bootje van het ene naar het andere plaatsje varen en ik wilde mijn ervaringen met de zonsopkomst een nieuwe kans geven door s'ochtends vroeg met de eerste boot mee terug varen. Zo zou ik op tijd zijn voor de bus naar Mexico en zou ik nog een zonsopkomst bij Lake Atitlan meemaken, die eveneens bejubeld werd op de welbekende review sites.


Het begon goed, ik had mijn wekker gehoord, had de weg naar de pier gevonden en terwijl de horizon langzaam geel verkleurde, vaarden we met het bootje de haven uit. En toen ging het mis. Een enorme golf beukte zich vanaf de onderkant tegen ons bootje aan, de punt van het bootje kwam 2 meter de lucht in, alle loeizware backpacks vlogen omhoog en ikzelf voelde het bankje waar ik op zat ook niet meer. Het was een onheilspellende seconde, waarbij iedereen zich voorbereidde op wat komen ging. Pijn, water, mensen, zwemmen. Het kon op dat moment allemaal, maar na een seconde greep de zwaartekracht in en haalde ons allemaal met een flinke klap weer terug. Baaaam! Ik wist dat water hard kon zijn, maar ik voelde het doortrillen van mijn rug tot naar mijn tanden. Gegil, geschreew, WTF. Maar veel tijd om na te praten was er niet, want de volgende golf diende zich al aan. En zo vlogen we met z'n allen weer een paar seconden door de lucht, waarnaar we weer met een dreun op het water klapten. En dat ging dat nog wel even zo door. Soms blies de wind het bootje ook nog eens gevaarlijk scheef als we door de lucht vlogen. Ik hield me krampachtig vast aan het bankje, maar bij grote golven was ik niet sterk genoeg en bevond zich er toch een aanzienlijk oncomfortable afstand tussen mijn billen en het bankje. Ik hield me maar voor dat ze niet zouden varen als het echt te gevaarlijk was, maar die illussie werd me snel ontnomen toen iemand in de boot begon te vertellen over het bootje dat vorige week was omgeslagen. Ik sloot mijn ogen en hoopte alleen maar dat we heel snel de overkant zouden bereiken. Van die prachige zonsopkomst tussen de vulkanen heb ik dus niets gezien.. Na een half uur bereikten we dan eindelijk de overkant en ik stapte uitgeput in de bus. Nu had ik alleen nog maar een busrit van 10 uur naar Mexico voor me. De grensovergang was wat rommelig met dertig graden in de hitte, zoeken naar de douane, geen WC en de buschauffer die we kwijt waren, maar uiteindelijk was ik dan op de plek van bestemming: San Cristobal, Mexico.


Ik vond het direct een leuke plek. Het is een grote stad (wederom koloniaal) tussen de bossen in de bergen. Het was ook gelijk een stuk kouder. S'avonds werd het 9 graden ( ik weet het, voor jullie nu hartstikke warm), maar ik was het even niet meer gewend. Ik kon mijn trui en mijn vest weer aan. In San Cristobal heb ik flink cultuur gesnoven. Ik bezocht de kerkjes, de marktjes en de indigenous villages in de regio. Ik dronk Mezcal (de sterkere variant van Tequila), leerde over het protest van de zapatistas, at verse tortilla's van de bakplaat en proefde Michelada (tomatensap met bier). 
Daarna besloot ik om, na de mislukte whale watch tour in Californie, nog een poging te wagen een walvis te zien. Dit was namelijk het seizoen daarvoor aan de Pacifische kust en ik pakte de bus naar Puerto Escondido. Aaah, fijn, 30 graden, ik kon mijn bikini weer aan! Het was even zoeken want Puerto Escondido is iets minder ontwikkeld dan de kustplaatsen aan de andere kant van Mexico, maar dat maakte het juist wel heel leuk. Geen mega resorts, geen bakken met dronken Amerikanen, maar vooral heel veel Mexicanen en een beetje ongeregeldheid. Maar uiteindelijk had ik de juiste tour gevonden en stapte ik de volgende dag weer op een bootje. En dit tochtje was iets anders dan de vorige! Na even zoeken zagen we schildpakken en een groep dolfijnen. Super om die in het wild te zien! En na een uurtje was daar het verlossende geluid: ppppppffffffffffffffff. Yep! Whaaaaaalee! Een enorme massa aan walvis toonde zich aan het wateroppervlak. Wat een gigantisch beest. En als dan zijn ontzagwekkende staart boven water komt als hij duikt is dat echt een vet gezicht. Even vergat ik dat ik in Mexico was, ik kon alleen maar kijken naar die staart. En toen was ie weg... 
Na 20-30 minuten turen naar de horizon, kondigde de walvis zich weer aan met een sproei water dat de lucht in schiet. En dan begin het hele schouwspel weer van voor af aan. En we hadden nog meer mazzel. Even verderop bleek er een enorme school sardientjes te zitten. En dit zorgde voor een spectaculaire show van alle dieren die aan het jagen waren. Je zag vogels, dolfijnen, zelfs de walvis kwam weer langs. Het was one big partyin the ocean! Ik wist niet waar ik moest kijken. Voor ons waren honderden vogels visjes uit de oceaan aan het halen, en er waren tientallen dolfijnen om onze boot. Ze sprongen, tuimelden en splashten om de sardientjes te vangen en dat was echt super om te zien, een soort National Geographic live. Hoe vet! Ik moest al het allemaal even verwerken met wat ceviche en een corona op het strand :-). De dagen aan de kust vlogen voorbij en voordat ik het wist was ik alweer onderweg naar Mexico City. Ik maakte nog 1 tussenstop in Oaxaca om echte chocolademelk te drinken en de leukste markt van de regio te bezoeken en daarna was ik toch echt in Mexico City om het vliegtuig naar Colombia te pakken. :-)
-- 

Foto’s

3 Reacties

  1. Gerard en Ineke:
    28 januari 2017
    Poeh hé, avontuurlijk!!
    Wat heb je veel gezien en beleefd.
    We hebben ook alle foto's nog eens bekeken. Prachtig.
    Nu nog even.
    Groetjes aan Syl.
  2. Suuz (die uit Baños Ecuador, long time ago :
    28 januari 2017
    Wauw wat een gave avonturen!! Erg leuk om te lezen!
  3. Jose Schoonhoven:
    2 februari 2017
    Wat een verhalen weer.
    Gelukkig is het goed afgelopen op dat bootje.
    Goed dat ik dat niet wist.............
    Die ervaring met de dolfijnen en walvis lijkt me fantastisch.............
    Nu opmaken voor de terugreis.............naar het koude Nederland.


    José