Begin of the road..

And we're off!!

De roadtrip door de USA is een feit. Al anderhalve week touren we met onze backpacks, Nissy Elliot (onze auto: een grote mid-size Nissan in plaats van de geboekte Kia :-)) en jet lag door de wegen van de United States. We zijn pas net begonnen, maar zijn nu al helemaal verbaasd en verwonderd over de verschillende landschappen die we onderweg zijn tegengekomen. Van dramatische kliffen langs de kust van Californie, via groene wijngaarden naar de droge, dorre en koperen vlaktes in de woestijn. Allemaal in 1 dag. Of van de schreeuwende lichtjes in Vegas, via kilometers niemandsland en verlaten asfalt naar de besneeuwde canyons op 2800 meter. Ook in 1 dag.  

Maar we zijn begonnen in San Francisco en hebben daar zoals een echte tourist het betaamd, de Golden Gate Bridge over gefietst, gehuiverd in de oude gevangenis Alcatraz en in de cable car gereden. Dit alles natuurlijk met de begin tune van Full House in het achterhoofd. De homobuurt Castro, de hippe wijk Mission en de heerlijke koffie en pasta's in Little Italy, we hebben flink ons best gedaan met de toeristen Bingo. San Francisco is echt een fijne stad en voelt heel Europees aan, maar na drie dagen reisden we verder naar het zuiden.

Via de highway 1en wat een een vette trip!! De weg, die direct naast de zee ligt voert je langs gigantische rotspartijen, zonsondergangen en koperkleurige rotsblokken waar de enorme golven van de Pacific met veel geweld op breken. Ik kreeg een enorm gevoel van vrijheid. We deden er even over, elke bocht wilden we uitstappen om het gevoel optimaal te ervaren. Omdat we onze tijd namen en Kim en Rikkert style een hike deden zonder een beetje vooruit te denken, was de zon ineens onder en reden we een groot gedeelte van deze highway 1 in het donker. Dit bleek het mooiste stuk te zijn... Dus zijn we de volgende dag omgedraaid en hebben we dit gedeelte in daglicht nog eens dunnetjes over gedaan. Dat kan zonder planning! :-)

Via morro bay, een slaperig vissersdorpje, en the big sur zetten we koers naar Santa Barbara, waar de palmbomen en de villa's van de 'rich and famous' het landschap bepalen.

Daarna zijn we vanaf de kust, via een wijngebied in zuid California naar het binnenland getrokken. Via Death Valley hebben we de route voortgezet naar Las Vegas. De kliffen en rotsen werden ingeruild voor met woestijnvlakte. Ook fantastisch mooi om te zien. We reden over kilometers en kilometers verlaten asfalt en de gele woestijn werd langzaamaan steeds roder en ruiger. In death valley was het ene uitzicht nog spectaculairder dan de andere en ik wist niet dat de kleur geel zoveel tinten in het spectrum had. We zagen zelfs groen en paarse kleuren! Maar misschien hadden toen een tijdje niet gegeten.

Het is hier echt supermooi, maar er gaan ook wel eens dingen niet goed. Alle fijne verhalen, mooie foto's en jaloersmakende filmpjes worden altijd gedeeld met het thuisfront, maar voor de afwisseling hierbij wat minder fortuinlijke avonturen. Dan wordt het hoofd iets minder groen en geel van jaloezie en kunnen jullie lachen ;-).

- Bij het afhalen van de auto, bleek deze aan de andere kant van de stad te staan (foutje van Rentalcars)...

-We hebben drie uur op een bootje gezocht naar walwissen, maar niets gezien.. Rikkert heeft de vissen nog gevoerd met zure brokken cinnamon rolls, maar zelfs daar kwamen de walvissen niet op af.

-Het regende op de warmste plek op aarde: Death valley (daar waar het 2 dagen per jaar regent).

Resultaat: We hadden onze winterjas hard nodig In de droge, dodoelijke woestijn waar je zomers niet kunt stoppen zonder weg te smelten. Door de wolken, was het uitzicht in de woestijn ook veel minder. Balen, balen, balen. Gelukkig trok het na de eerste paar uur, weer helemaal open en liet de zon, de gouden, gelen en roze tinten van de woestijn zien. Toch een stukje mooier.

En soms heb je andere verwachtingen van een plek. Dat was voor mij Las Vegas. Er is veel inkt verspild om te beschrijven wat hier gebeurt. En er zijn talloze films gemaakt met de Strip als set. Maar door hier te zijn ervaar je Vegas pas echt. En ik weet niet zo goed wat ik er van vind. Het is echt bizar om te zien dat er middenin de woestijn een stad verrijst. Een straat waar pompeuze casino's elkaar overschreeuwen met duizenden lichtjes, muziek, fonteinen en belachelijke gebouwen (een Eiffeltoren, kasteel en het vrijheidsbeeld met een achtbaan eromheen). Een straat waar met geld wordt gesmeten, maar waar tegelijkertijd veel daklozen op straat staan te bedelen. Eigenlijk is alles nep, het is een luchtbel van illusies waar iedereen hetzelfde komt doen. En wij doen er nu ook aan mee. Rikkert huppelt als een kind zo blij van het ene naar het andere casino. Maar ik ben iets minder enthousiast. Misschien begon ik op verkeerde voet met Vegas en is dat nooit meer goed gekomen. We kwamen na een lange rit uit de woestijn hongerig aan en we waren op zoek naar een pizza. Ik werd hemaal gek van al die knipperende lichtjes, rinkelende gokkasten en 'jingle bells' die ik op 27 november voor de vijfde keer hoorde. Toen we ons eindelijk en weg hadden gebaand door de dronken mensen en glitterende kertelfjes die ons mega blij toezongen en ik mijn eerste hap wilde nemen van mijn pizzaslice, dwarrelde er zowaar ineens artficial snow uit onzichtbare sneeuwkanonnen op mijn pizza en konden we door alle gokkasten de weg naar onze hotelkamer niet meer vinden. Daar ging het mis denk ik tussen vegas en mij.

Ik moet zeggen dat ik mijn mening enigzins heb bijgesteld na het zien van een super show van cirque du soleil. Vegas is ook de plek waar heel veel vette shows worden gegeven. En dat vind ik wel weer heel tof, het kan hier natuurlijk allemaal. Niets is gek genoeg en als je dat zo ziet, heb je een toptijd waar je van de ene verbazing in de andere valt. Vegas: you love it or you hate it zeggen ze. En ik doe een beetje van beide..

En dat maakt de reis ook wel interessanter en intenser, er zit afwisseling in en de mooie dingen zijn dan nog mooier!

We doen en zien ontzettend veel. We zijn hier nu 12 dagen, maar we hebben indrukken opgedaan voor maanden.Er blijken ook niet zoveel momenten te zijn waar we rustig onze ervaringen kunnen opschrijven of foto's kunnen delen. We zitten of in de auto of ondernemen dingen. Waarschijnlijk duurt het volgende verhaal ook weer even ;-). We zitten nu bij de canyons en hebben daar ook weer hele geheugenkaarten volgeschoten met al die vette en mooie dingen die we zien. Maar die komen nog!

Dikke kus