Doei USA, hallo Mexico!!

Het is tien uur s'avonds. We rijden de zwarte nacht in. Er is buiten niets te zien; door de voorruit, achteruit en alle zijramen staren we de duisternis in. Daarnaast ruiken we de hele tijd een olielucht. Twee grote koplampen doemen op in de achteruitkijkspiegel. Ze komen heel snel dichterbij totdat ze bijna op de achterbumper zitten. Achter ons zit een grote, snelle truck en de bestuurder seint. We moeten sneller. Als dat niet snel genoeg gaat, haalt hij ons in met veel getoeter in. Ik waan me in een hele slechte actiefilm.

We rijden op een verlaten weggetje tussen olieraffenaderijen en rijden op een ontzettend slecht wegdek. De weg bestaat uit meer scheuren dan asfalt en we zijn bang dat dit toch echt teveel is voor Nissy. Ons vermoeden wordt versterkt door het feit dat we soms luid toeterend ingehaald worden door alleen maar vrachtwagens en pick-up trucks en dat we nog geen enkele personenauto hebben gezien. De auto trilt aan alle kanten en ook onze maaginhoud is inmiddels vakkundig geblend. We rijden gat, na richel na scheur in en daarom rijden we heel langzaam. Veel langzamer dan het omringende verkeer van olietransport, die vaak op het laatste moment pas zien dat wij de helft van hun snelheid rijden. Ik dacht dat we de engste rit hadden gehad, maar ik verlang stilletjes terug naar de sneeuwwegen in Bryce. 

Stilstaan is geen optie, omkeren ook niet want dan moeten we dat hele eind op dezelfde weg weer terug. De enige optie is doorrijden en hopen dat het asfalt op miraculeuze wijze beter wordt. Miraculeus, aangezien New Mexico nou niet bepaald de mooiste en rijkste staat is van Amerika. En dat vinden ze zelf ook. "You're doing a road trip in the USA and you picked New Mexico?!!" aldus een serveerster in Roswell...

Eigenlijk wisten we het al toen we de staat inreden. De mooie rode rotsen van Arizona verdwenen langzaam en we reden een steeds vlakker, geler en kaler landschap in. Daar waar we de oude route 66 inruilden voor het minder bekende route 60 werd het pas echt niemandsland. De woestijn van Deathvalley was er nog gezellig druk bij, hier was echt niets en niemand. We konden uren rijden zonder een tegenligger te zien en als we een 'dorpje' inreden was het een ghosttown of een straatje van fastfoodketens en een tankstation bij elkaar. Ook leken ze allemaal een garbage garden sale te houden, want vaak lag de tuin vol met drie vorige inboedels. We passeerden dorpjes als 'Two guns' and 'Pie Town'.  Hier moeten documentaires over gemaakt zijn, dat kan niet anders. Net nu hadden we besloten om maar gewoon te rijden en te kijken waar we uitkwamen, maar we moest even flink doorijden voordat we weer in de bewoonde wereld met motels kwamen. Dit werd uiteindelijk het prachtige Socorro waar ik verder geen woorden aan ga wijden. Alleen dat we er later achter kwamen dat Socorro 'help' betekent in het Spaans. Dan weet je genoeg.

Vanaf daar reden we de volgende dag naar iets moois in New Mexico: The White Sands Dunes. Dit zijn zanderige heuvels waar het zand heel wit is door het gips dat in de grond zit. Je kan er doorheen rijden, wandelen en vanaf glijden en je kan er hele mooie actiefilmpjes maken:-). Een ander mooi natuurverschijnsel in dat gebied: The Carlsbad Caverns. Een gigantische grot met een enorme hoeveelheid aan stalagmieten- tieten en andere druiperige en stekelige steencreaties. Het water, limestone en de tijd hebben op 250 meter onder de grond een soort sprookjesbos van steen gemaakt. Tenminste, ik zag in bijna elke steen wel een soort van magisch wezen. Heel bijzonder om te zien en te bedenken dat deze ondergrondse Efteling helemaal door de natuur is gemaakt.

Na deze momenten van bezinning, reden we verder door New Mexico richting Texas. We reden nu weer steeds verder de bewoonde wereld in en de enkele straatjes van fastfoodketens maakten plaats voor blokken vol met fastfoodketens, vergezeld van rijen benzinestations met als hoogtepunt de Odessa-Midland agglomeratie. Een stuk snelweg van 10 km waaraan alleen maar fastoodketens achter elkaar gebouwd waren, compleet met drive-ins en uitrustplekken voor de truckers. Het deed me denken aan een soort meubelboulevard voor efficient tafelen, ik vermoed dat het er met Pasen heel druk is. 
Via deze must-see reden we verder richting Texas, en sloegen we af naar een niet vermelde weg op de wegenkaart. Die begon hartstikke smooth en soepel, maar twee uur verder werden we de auto uitgetrild, toeterend ingehaald en hadden we spijt. En dat lieve mensen, is wat ze noemen een ' relatietest'. Als Nissy Elliot er zonder kleerscheuren vanaf zou komen, dan hoopte ik daarnaast dat wij dat ook zouden doen. Net toen we dachten dat de oliegeur nu toch echt van onze eigen auto afkwam en we klaar waren voor relatietherapie, kwam daar het fijne bord 'Texas'.
Direct werd het wegendek beter. 'Texas takes care of its roads' , was ons al eens verteld en dat klopte. We zoefden de laatste kilometers over het asfalt en konden langzaam bijkomen in Fredericksburg. Dit is een schattig stadje met Duitse invloeden in een heuvelachtig boslandschap. Hier sliepen we in een supermooie cottage middenin de wijngaarden en deden we een wine-tasting (of eigenlijk vijf :-) :-)). Tijdens een van deze vijf, raakten we aan de praat met 'Maggie' (we weten eigenlijk allebei niet meer hoe ze echt heette, maar ze leek me een Maggie), een echte Texaanse cowgirl in hart en nieren die een boekje opendeed over haar politieke voorkeur (Trump) en waarom. Heel interessant om met mensen te praten die daar open over zijn en ook om met eigen ogen de redenen te zien waarom zo'n groot gedeelte van Amerika op hem stemt. Dit blog is niet echt geschikt voor een genuanceerd politiek intermezzo, maar kort gezegd  denken/ hopen de mensen dat er verandering komt in hun economische situatie. Ik zie Amerika meestal als welvarend land, maar sommige delen (die met die garbage sales in hun voortuin bijvoorbeeld) zijn arm. Ook hebben we mensen gesproken die nog nooit hun stad uit zijn geweest en nog nooit een ander land of zelfs andere staat hebben bezocht. Hier zal culture interesse een rol in spelen, maar ook financiele factoren dragen hier aan bij. En dus stemmen ze op diegene die geld belooft.
Verrijkt met meer inzicht in de Trump stemmers en een kater van alle wijn, toefden we veder naar Austin.

Austin is de stad van de live-muziek, en het weekend en mijn verjaardag gaven alle reden om dat te ontdekken. Ik was al helemaal in mijn nopjes door een supermooie verjaardagcompilatie,een filmpje van allerlei felicitaties van vrienden en familie dus mijn verjaardag was al top. Maar dansend door de straten van Austin maakten dit alleen maar beter. Nu is een gepaste nuance op zijn plaats, het romantische beeld van cowboys met gitaren die zingen op straat is ouderwets. Richting het eind van de middag speelt weliswaar bijna in elke kroeg een band (wat zich leent voor een goede kroegentocht), maar naarmate de avond vordert verandert Austin in een soort Chersonissos 2.0. De bandjes hebben dan plaats gemaakt voor keiharde dancemuziek en de straat is helemaal afgezet voor verkeer, waardoor iedereen lallend op straat zwalkt. Maar hartstikke leuk als je jarig bent!
Als kers op de taart raakten we aan de praat met een jongen die in Austin woonde en ons toch het echt countrygevoel wilde geven. Hij nam ons mee naar de White Horse, een schuur iets uit het centrum waar de echt goede countrybands spelen en waar jong en oud met elkaar danst. Hij had geen woord teveel gezegd, hoe cool was dat! Ze hadden hier whiskey op de tap, iederen droeg cowbowlaarzen en een hoed en de oude mannetjes dansten alsof hun leven er vanaf hing met jong bloed. Ik moest er ook aan geloven, eerst luid protesterend maar later superblij heb ik de 'Texas Two Step' geleerd van de 65-jarige Jack (ook deze naam komt misschien niet helemaal overeen met de werkelijkheid).
We hebben gedanst en gezongen in Austin, Texaanse wijn gedronken in Fredericksburg, een echte BBQ stop gemaakt langs de kant van de weg in Draftwood, de Mexicaanse invloeden gevoeld in San Antonio en ik heb keihard  ' Houston Texas baby'  (aldus Beyonce) gezongen in Houston. Ik snap waarom de Texanen trots zijn op hun staat en 'Don't mess with Texas' hun lijfspreuk is.

Vanuit Houston moesten we de USA alweer uitzwaaien. We leverden Nissy Elliot met pijn in ons hart weer in en bereiden ons voor op de tocht naar Mexico.
De hele trip was een aaneenschakeling aan avonturen en het leek alsof we inmiddels al maanden onderweg waren. Af en toe herinnerden we onszelf eraan: twee dagen geleden waren we nog daar en daar en dat klonk dan altijd absurd.
Ik heb echt prachtige creaties van de natuur in Amerika gezien, maar het was ook heel interessant om een beter beeld van de Amerikaanse cultuur te krijgen. Met de vrijheid van een auto en die kilometers die je aflegt, kan je doordringen tot minder bezochte gedeelten van de US en zie je een kant die minder bekend is.

Terwijl we met een goed gevoel Amerika achter ons lieten, vlogen we naar Cancun.
Waar ik in Amerika bijna elka dag mijn winterjas nodig had, trok ik hier al na vijf minuten mijn bikini aan.
Halloooooooo zon!
We waren eigenlijk niet van plan om langer dan een dag in het beruchte Cancun te blijven (waar we bijna evenveel Amerikanen zagen als in Amerika zelf), maar de temperatuur en ons uitzicht van ons balkon (zie de foto's) deden ons nog een dagje langer blijven.
Genietend van de zon, zee en strand stippelden we een beetje uit wat we wilden zien in de komende dagen.
De foto's staan al online, maar het verhaal komt in het volgende blog want deze wordt alweer te lang. Maar ik denk dat dat verhaal vrij snel volgt ;-).

Dikke knuffel