De canyons

Tijdens een roadtrip door de USA, kunnen de canyons eigenlijk niet overgeslagen worden. We hielden ons netjes aan the beaten track en zetten na Vegas koers naar Bryce Canyon. Alleen terwijl de meeste mensen deze oermonsters van de natuur bezoeken in de zomer, beklimmen wij deze als er sneeuw ligt en het s nachts - 20 vriest.. De autotocht naar het topje van Bryce canyon gaat dan ook gepaard met angstzweet als we over ijzige wegen rijden en vreugdekreten als we zien dat wegen begaanbaar zijn zonder sneeuwkettingen. De volgende dag blijken alle inspanningen meer dan de moeite waard geweest te zijn. We reden in 1 keer door naar een van de mooiste punten van de canyon: Inspiration point en omdat we de vorige avond in het donker waren aangekomen hadden we nog niets van de canyon zelf gezien.Daardoor was het echt overweldigend toen we de oranjerode, grillige en torenachige rotsen ineens voor ons zagen opdoemen. De witte sneeuw op de oranje punten en de stilte om ons heen (want bijna niemand is zo gek om met deze temperaturen te gaan canyon klauteren) maakten alles nog magischer. We waren er echt even stil van, zo betoverend mooi was het. 

We hadden de smaak te pakken en zetten de reis voort naar de volgende canyon op het programma: Antelope canyon. Minder bekend van naam, maar des te meer van de screensavers (zie de foto's voor een oh ja-momentje). En ook deze was adembenemend mooi. Je gaat op pad met een Navajo gids en kruipt een spleet in tussen de rotsen, op het eerste gezicht een vrij nietszeggende spleet. Maar eenmaal beneden kom je in een totaal andere wereld. Een wereld van gladde rotsmassa's, wanden van honderden tinten roze en geel als laagjes spekkoek bovenop elkaar. Het was een kruip-door-sluip-door gangenstelsel waar je je ogen uitkeek. De gids was zeer bedreven in het beleefd opheuen van mensen, omdat je anders met gemak uren kon blijven ronddwalen. En je zou het hier niet eens doorhebben als je drie keer langs dezelfde wand liep. We vonden het jammer toen we de spleet alweer uitklommen.

Maar ons canyon avontuur was nog niet afgelopn: we hadden de grote broer van allemaal nog tegoed: de grand canyon. Dit wereldwonder (een van de zeven) was zijn reputatie vooruitgesneld en vol van verwachting kwamen we steeds dichterbij de rand van de canyon. Toen we uiteindelijk die enorme kloof met eigen ogen zagen was dit indrukwekkend, maar het duurde even (eigenlijk tot pas de volgende dag) voordat ik kon bevatten wat ik zag. Het is zo enorm groot dat ik het idee had dat ik continue naar een vette poster aan de muur zat te kijken, maar niet echt het gevoel had dat ik er met mijn neus boven stond. Je staart 1829 meter naar beneden, naar een rivier ergens in de diepte en in de rotswanden zie je lagen van miljoenen jaren geschiedenis terug. Dit moest even op me inwerken. 

De activiteit van de volgende dag hielp daar goed bij. We hadden van mijn vader en Ineke namelijk een helicoptervlucht boven de Grand Canyon cadeau gekregen!!Dat was echt zo vet!! We hadden een headset in waar ze toepassende muziek in lieten horen. Op het moment dat de bomen onder ons verdwenen en we de canyon invlogen hoorde je die tune van 2001: A Space Odyssey, lekker bombastisch met veel tromgeroffel en grootse blaaspartijen, heel cool. En dan zie je pas echt hoe groot en diep die canyon is. Ik vond het al vet om een keer in een helicopter te zitten, maar met dat uitzicht was ik helemaal aan het stuiteren. Echt niet normaal, wat een ervaring! Je vliegt tussen de beide rims en overal waar je om je heen keek zag je weer een ander gedeelte en had je weer een ander uitzicht. Ik kwam ogen tekort!

Nog helemaal vol adrenaline stapten we uit de helicopter en begonnen we aan een hike de canyon in. Zo'n hike is ook echt een aanrader, het geeft een andere dimensie aan de diepte en ook gelijk een stuk meer ontzag voor de grootte. We hebben een gedeelde van de South Kaibab trail gedaan en na 2 uur afdalen waren we nog maar op 1/6 de.. Ik ging ook wel iets langzamer door mijn knieblessure, maar ook als je dat niet hebt moet je doorwandelen anders ben je niet op tijd beneden. Je ziet de rivier stromen, maar het is een stuk verder weg dan het lijkt. Maar de hike is geen straf, elke bocht word je weer getrakteerd op een ander spectaculair uitzicht en ook hier was de combinatie van sneeuw, groen en rode rots extra mooi. 

De natuur hier zorgt voor verschillende hoogtepunten, maar ondertussen zien we ook veel van het Amerikaanse volk en snuiven we (voor zover dit kan) zoveel mogelijk cultuur op. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast ben door de vriendelijkheid van de mensen. Daar waar het in Californie soms nog een beetje nep aanvoelde, begroeten de mensen je hier overal vriendelijk en zijn ze geinteresseerd in waar we vandaan komen.

Het eten is hier wel echt een ding. Alles is groot, vet en duur. Een poging om ons vitamine tekort aan te vullen met wat groenten mislukte grandioos en we zijn ge-eindigd bij de afhaal Mexicaan (voor de bonen...) Vaak slaan we nu wat 'on the road' voedsel in bij de Walmart (ook goed voor het Amerikaanse cultuursnuiven) en wortels, mandarijnen en bananen zijn terugkerende items in het boodschappenkarretje.

Ontbijten hier is ook leuk, zeker met Rikkert. Want als er een ontbijtbuffet bij de overnachting zit, krijgt hij de onbedwingbare behoefte om alles te eten wat er wordt aangeboden. En in Amerika varieert het van simpele toast met boter, tot aan tig soorten cornflakes, donuts, muffins, pancakes en andere zoete troep en als uitsmijter worsten met ragout en andere ondefinieerbare sausjes. Ik eet s'ochtends meestal niet heel veel dus dit zorgt voor grappige (of misselijk makende) taferelen aan de onbijttafel.

We maken ook flinke avonturen mee met onze auto Nissy Elliot. Zo is ze superhip en heeft ze een automatische lichtstand, maar het duurde even voordat we dit doorhadden wat resulteerde in een vrij donkere rit op de snelweg....

En hoewel wij Nissy echt een topbak vinden, is overstekend wild toch niet echt onder de indruk. We hebben ondertussen al 2 konijnen, 1 coyote, 8 herten en 1 suicidale eland in de koplampen gehad. 

Maar we karren vrolijk verder en hebben ondertussen al flink wat kilometers afgelegd. We zitten nu in Texas en ik heb gisteren mijn verjaardag gevierd tussen de cowboy's. Don't mess with Texas, maar dat is voor het volgende epistel ;-).